سال نو

سال رو خوب شروع نکردم. شب سال نو با نون بودم و به لوس مابانه ترین وجه ممکن سوالی کردم و نون ، مطابق معمولش به عاقلانه ترین شکل جوابم رو داد و بعد ازون اشکی بود که سیل‌اسا باریدن گرفت. نون از 94 اش می گفت که من پرسیدم یعنی من توش نیستم؟ جوابش خیلی بدیهی بود ولی دلم شنیدن بدیهیات نمی خواست. نون کما فی السابق معتقد بود وقتی قرار نیست با هم ازدواج کنیم من نباید بیش ازین سی و دو سالگیم رو باهاش تلف کنم . نیازی نیست شما یادآور بشین که این کلکشه یا با این فیلم می خواد رابطه رو پایان بده . من خودم خدای بدبینام و در این نقطه متذکر می شم حرفش صادقانه است . اصلن بدیهی و منطقیه ولی من کشش منطق ندارم . اینجوری بود که وقتی برگشتم خونه یه هفت سین سرهم کردم و داغون رفتم اونقدر زار زدم که خوابم برد و صبح هم با اشک دوباره بیدار شدم . هر وقت یادش میفتم هم دوباره بغض می گیرتم . نمی دونم به قول رفقای خارج رفته این خاصیت این آب و خاکه که از سی به بعد احساس تموم شدگی میشینه ور دلت یا نه همه جا آسمون همین رنگه. یه حالی که فکر می کنی داره پرونده ی زندگیت بسته می شه و باید به زور قرارداد مسخره‌ای به نام ازدواج هم که شده کسی رو حتی با تصویر ناهمگون بچسبونی کنار خودت تا به انتهای زندگیت که تنها نمونی و برای این کار باید بجنبی ! نمی دونم. خلاصه چشم هام و صورت ورم کرده‌ام روز اول فروردین 94 شرم آور بود. کل موهام رو ریخته بودم تو صورتم و با یه خروار آرایش در مقیاس خودم هم چندان در پوشوندن غم ور قلنبیده‌ی دلم موفق نبودم . بعد ازون هم این چند روز روزگار موکدا یادآوری کرده که همین چندتا ادم عزیز اطرافم هم به زودی قراره پراکنده بشن و ترک ایران کنند و من می مونم و من . بهرحال امسال احتمالا در تنهایی گریزناپذیر پیش رو بیش‌تر از قبل اینجا بنویسم . همین و البته ساال نوتون مبارک و دلتون خوش‌تر از من !

در سالی که گذشت...

در سالی که گذشت خواسته و نا خواسته من هم به باشگاه ورکهالیک های خانواده پیوستم. روزهای زیادی دوازده ساعت کار کردم بدون چرخ زدن در اینترنت و بهره‌مندی از امتیاز سرخوشانه‌ی امروز حوصله ندارم یا باشد برای فردا . بی انصافی نمی کنم که کار ، کم و بیش یار بی‌صدای همراهم شد .یاری به دور از پیش داوری و قضاوت و البته تمام‌نشدنی . اما ارام‌آرام مثل هر اعتیادآوری ، اغیار رو از زندگیم حذف کرد. آدم‌ها ، علایق ، حتی همین وبلاگ نویسی! من ماندم و کار و فیلم‌های سینمایی دیده نشده ، کتاب‌های رها یا تلنبار شده ، فیلم بینی عزیز نیمه کاره یا کلاس ابتر مانده و ازین دست...

 شدم عین مادر ، پدر و برادر که روز های تعطیل ملولند و انگار گمشده‌ای دارند و زیرپوستی انتظار شنبه‌ی کاری رو می‌کشند. گه‌گاه دلخوش کردم که زندگی نوین این است و جز این نیست اما بعضا تاب نیاوردم و افتادم به زاری و فغان! بهرحال بدون شک امروز ، در اواخر اسفند 93 من آزاده ام ، یک معتاد به کار !